بیست و چند سال پیش بدلا یل عدیده با خانواده تصمیم گرفتیم کانادا را خانه بنامیم. البته دل همیشه در گرو خانه اول ایران بوده و هست و خواهد بود. خلاصه اینکه بهمان دلایل عدیده و گرو داشتن دل به خانه اول, بسیاری از همقطاران سعی در بهبود خانه اول دارند, عده ای با درخواست کمک از هر جا و هر کس سعی در سرعت بخشیدن به این بهبود دارند و اگر هم شرایط کمی تیره و تار شد به امید فردای روشن یاران را به تحمل دعوت میکنند. در مقابل، عده ایی دیگر هم هستند که به همان دلیل (گرو داشتن دل به خانه اول) سعی بر ایجاد آسایش و آرامش دارند و بهبودی را با هر شرطی قبول نمیکنند حتی اگر سرعت بهبودی کم و شاید هم منفی باشد. از بد روزگار, بدلیل علاقه وافر به خانه اول, این دو گروه از همقطاران ما, همدیگر را به “جنگ طلب” و یا “عامل رژیم” خطاب کرده و متاسفانه هر دو گروه هم شرایط “یا بر ما یا با ما” را گزینیده اند. بدینوسیله, بنده و عده ای از دوستان اعلام میداریم که ما هم هستیم. ما با تمام وجود دوستدار شماییم و به عقاید و اهدافتان احترام میگذاریم ولی در نظر داشته باشید که حتی اگر همین فردا صبح هم خانه اول بهشت شود, ما در خانه دوم ساکن خواهیم ماند و سعی در آبادی و آبادانی این سرزمین خواهیم داشت. برای انجام این مهم و پیشرفت همقطاران نازنین و عزیز خود (که پیشینه و فرهنگ یکسان داریم) دست کمک به سوی شما دراز کرده و از هیچ کوششی دریغ نخواهیم کرد. پیشرفت شما, پیشرفت ماست. به امید آبادی و آبادانی خانه اول و خانه دوم, این دلنوشته را خواهم گذاشت که احساس نکنم خود سانسوری کرده ام و از بیم برچسب خوردن, پنهان شدم. دوستدآر شما
