تلخ و شیرین (قسمت اول; مدرسه)

📌 {مهاجرت باخود وقایعی میاورد که یادآوری آنان پس از سالها، خود پاسخ بسیاری پرسشهاست. در این سری از نوشته ها سعی شده به چرایی و چگونگی مهاجرت بپردازم. در لابلای این خاطرات، معدود وقایعی انتخاب شده اند که در حین تلخی، شیرینی خاصی دارند.}

مدرسه

👨‍👩‍👧‍👧 در یک غروب گرم تابستان. در منزل دورهم، از خاطرات گذشته میگفتیم.

نیوشا، دختر کوچکترم، از سالی که دخترانمان را برای یکسال تحصیلی به ایران بردیم تعریف  کرد:

یادم میاد که روز اولی که میخواستم برم مدرسه خیلی استرس داشتم. با اینکه باید میرفتم کلاس پنجم و حتی الفبای فارسی رو خوب بلد نبودم. ولی استرس اصلی من برای درس نبود. من بلد نبودم چه جوری مقنعه رو  سرم کنم. با کمک مامان تو خونه مقنعه رو سرم کردم و رفتم مدرسه.
توی کلاس، چون معلم ما خانم بود، همه بچه ها مقنعه هاشون رو در آوردن، ولی من در نیاوردم، چون بلد نبودم چه جوری دوباره سرم کنم. 
هوا خیلی گرم بود و کلاس هم تهویه مناسب نداشت. همه بدون مقنعه و من با مقنعه نشسته بودم و شر و شر عرق میریختم.
همکلاس بغل دستیم که میدونست من از کانادا اومدم بهم گفت: 
– چرا مقنعه ات رو در نمیاری؟ اینجا که مرد نیست!
جواب دادم: 
– آخه بلد نیستم دوباره سرم کنم. 
اونم گفت: 
– نگران نباش من کمکت میکنم.
وقتی مقنعه ام رو در آوردم، تمام گردن و لباسم خیس عرق بود. بهم گفت:
– گرمت شده بودا!

نوبت به هلیا، دختر بزرگم، رسید که تعریف کنه. اینجوری شروع کرد که: 

ما رو بردن بیرون توی حیاط برای زنگ ورزش. من طبق عادت بچگی شروع کردم به دویدن. خانمه(!) گفت:
– ندو! 
بهش گفتم:
– ولی خانم زنگ ورزشه!
جواب داد:
– فضولی موقوف!

نیوشا که تازه رو دور افتاده بود، ادامه ‌داد، زنگ که خورد، با کمک دوستم مقنعه رو سرم کردم. همون دوستم گفت: 
– ببین مواظب باش کتابت زمین نیوفته، آخه توش قرآن نوشته، اگه بیوفته زمین باید یه عالمه خرما بدی!
از استرس مقنعه نیومده بودم بیرون که استرس خرما اومد سراغم! حالا اگه کتابم بیوفته زمین چی میشه؟ به کی باید خرما بدم؟

دنباله آن هلیا اضافه کرد، من کم استرس امتحان به زبان فارسی رو داشتم، خانم ناظم سر جلسه امتحان اومده بالا سرم به من میگه:
– چرا ناخنت بلنده؟! 
من جواب دادم:
– خانم ناخن خودتت هم بلنده! 
جواب داد:
– خیلی پررو هستی. از کانادا اومدی که اومدی، فردا ولیت رو میگی بیاد مدرسه! 
ولی من نمیدونستم که “ولی” یعنی چی؟ ولی من کیه؟ نگفت مامانم بیاد. حالا چی میشه؟ 

پ ن: نیوشا ۱۰ سال و هلیا ۱۲ سال سن داشتند.

ادامه دارد…

رضا پارسانژاد